Zondag 1 mei, Dag van de Arbeid en al weer de vierde competitieronde. Het was vooraf al zeker dat wij deze keer niet konden verliezen, al was het ook even zeker dat wij als gastheer geen punten zouden halen. Na onze wedstrijden op respectievelijk De Hilversumsche, De Pan en De Goyer, was het nu de beurt aan onze eigen Waterlandse.

De vorige speelronden lag het niet alleen aan handicaps en spelniveau, maar ook het weer was mede verantwoordelijk voor onze magere en tegenvallende resultaten. Op De Hilversumsche was het nog redelijk, met slecht twee korte buitjes, maar op zowel De Pan als De Goyer hebben een aantal flinke hagelbuien met regelmaat voor witte greens gezorgd. Onze toch al gure en natte winter is eigenlijk voortgezet in een voorjaar met al evenveel harde wind en regen. Hoe anders ziet het er dan uit als er ineens een stralend voorjaarszonnetje schijnt. Uitgerekend op de dag dat wij als gastheer de concurrentie mochten ontvangen, was het ineens een schitterende dag. Zo’n dag waarop je écht voor je plezier de baan in gaat. Onze eerste taak als gastheer werd daarmee prima volbracht. Tja, gastheer, wat doe je dan zoal nog meer? Nou, laat dat maar captain Lorenzo over, die maakt voor alle teamleden een schema met allerlei taken die moeten worden uitgevoerd.

René kreeg de verantwoording over de drivingrange en andere oefenfaciliteiten, Coen en Gertjan werden ingezet als spotvogels op hole 2 en Jan was er voor de inwendige mens. Ikzelf mocht de start verzorgen en natuurlijk de afsluitende spreekbeurt doen. Wie de kleedkamers moest dweilen en soppen en wie de handdoeken moest wassen en strijken is me effe ontgaan. Lorenzo zelf was er voor het papierwerk met de indelingen, standen en resultaten. Dat beperkt zich tegenwoordig niet alleen tot het papier, want richting NGF moet je ook nog een digitale slag maken. Lorenzo mocht het bekende ‘green jacket’ aan dat voor captains in onze poule is bestemd, en hij is daarmee meteen aangenomen bij de wegwerkers die volgende week de nieuwe spoorbrug over de A1 gaan schuiven.

Zelf had ik me aardig voorbereid op de start, want ik had voor weinig een officieel startpistool van een atletiekgabber op de kop kunnen tikken. Lorenzo wist me echter te overtuigen dat het pistool in de holster moest blijven, en dat ik maar m’n grote waffel moest gebruiken om iedereen op de eerste tee stil te krijgen. Na een vlekkeloze start van de dubbels zat mijn taak er effe op, en ook René had het oefenterrein in goede staat achtergelaten. Niet alleen op onze homecourse werd een topper afgewerkt, ook in de aanstaande Johan Cruijff Arena speelde ‘Ons Aller’ een belangrijke wedstrijd tegen de Tukkers.

Onze captain verstrekte ons een vrijbrief om effe heen en weer te gaan om onze jongens aan te moedigen richting schaal vierendertig. Nou, dat lukte prima met ‘n lekkere vier tegen nul, dus snel weer terug naar Waterland, in de wetenschap dat er nog eenmaal een driepunter in Doetinchem moet worden gescoord. Op de Waterlandse druppelden inmiddels de singels binnen en het leek er heel lang op dat de heren uit Hilversum de titel zouden grijpen. Helaas kregen ze toch nog een domper te verwerken, want ondanks hun 10-8 winst op De Pan, verstoorde Naarderbos hun vreugdesfeer. De heren uit Muiden wisten door hun laatste singel nog net van De Goyer te winnen, ook die partij eindigde dus in 10-8.

In de allerlaatste ronde hebben wij nu de schone taak gekregen om de Hilversumsche de oren te wassen. Nou, dat zal niet meevallen, de captain ontbreekt door zijn wegwerk, waarvan ik overigens denk dat hij die klus prima zal klaren, want laat Lorenzo maar schuiven. Reservist Hans zal aan de bak moeten, en wij moeten als gedoodverfde degradant de strijd aangaan als David tegen Goliath. Maar ja, je weet het nooit, want wij zijn zo link als een looien deur, en ook David slingerde Goliath met één welgemikt schot onder de gladiolen. Ik hoop wel dat het laatste een beetje binnenskamers wordt gehouden, want De Graafschap mag daar natuurlijk geen lucht van krijgen………