Van kampioensaspiraties naar degradatiezorgen?
Zondag 9 april, de dag van onze competitiestart, want ons gastheerschap in de eerste speelronde kon je toch nog geen echte start noemen. Vol goede moed togen we naar Dorhout Mees, we hadden in Jeroen V. weliswaar een zwaar geblesseerd teamlid, maar ons reserve duo Jeroen H. en Gertjan zouden hem beurtelings vervangen. Nou ja, beurtelings, in onderling overleg zou Gertjan starten en finishen, zodat het middenspel voor Jeroen H. zou zijn. Dorhout Mees ligt aan de rand van de Noordoostpolder bij Biddinghuizen. Enkele jaren geleden maakte Biddinghuizen nog furore met de langste schaatsbaan op kunstijs, tegenwoordig zit er naast de golfbaan alleen nog maar een schietcentrum, waar op kleiduiven wordt geschoten. Het kan er dus aardig knallen, maar we waren goed voorbereid en hadden de oorwarmers in de golftassen. Daarmee zouden we aan de ene kant geen last van kouwe oren krijgen en aan de andere kant ook niet worden afgeleid door het voortdurende geknal. De ontvangst door de gastheren was hartelijk met een dampende bak koffie en een plak dikke mik. Dorhout Mees heeft 36 wedstrijdholes in vier kleuren, maar wij beperkten ons tot wit en blauw. Onze tegenstanders waren onze Noorderburen van De Zaanse. We speelden de dubbels op wit en na de lunch de singles met weer een start op wit en daarna overgaand naar blauw. Als kersverse captain mocht ik de dubbels samenstellen, op zich een makkie als je zo’n handig formulier van onze competitieleider Peter hanteert. Ons eerste koppel werd gevormd door Gerlof en René, zij mochten met een ‘half’ het eerste competitiepuntje bijschrijven. Gertjan en Sijmen verdubbelden de teamscore met nog een puntje nadat zij ook halfden. Daar bleef het voor de lunch bij, want Jan en Coen kwamen met lege handen binnen. Die oorwarmers waren ook geen succes, want ik heb nog nooit eerder meegemaakt dat de temperatuur aan het begin van de aprilmaand al dik boven de twintig graden komt. Korte mouwen dus in de baan, en hier en daar zelfs een korte broek. Na de soep en de broodjes, met daarop natuurlijk de bekende kroket, werd het tijd voor de singles. Gerlof streed voor zijn haggie maar leed op de laatste hole een nederlaag met twee down. Alleen René speelde een topronde, scoorde na elf holes nog onder de baan en finishte met maar liefst acht up en nog zeven te gaan. De rest van het team leed aan het Syndroom van Down, voor Sijmen en Gertjan was dat met vijf en drie te gaan, voor Jan maar twee, maar wel een volle ronde en voor Coen ook twee, maar met nog eentje te gaan. Na afloop een stevig biertje in een nog warm voorjaarszonnetje, maar het gerstenat kon toch niet helemaal het wrange gevoel van de 14-4 nederlaag wegspoelen. De anders zo gezellige teamsfeer was onder het diner dan ook ver beneden het nulpunt en het speechen werd dan ook een verplicht nummer.
Zondag 23 april, twee weken later, want de Pasen zorgde voor een competitieonderbreking. Die extra vrije zondag hadden we ook hard nodig om ons aangetaste moraal weer een beetje op te vijzelen. We speelden bijna thuis, want de heren van De Zaanse waren aan de beurt voor het gastheerschap. De afgelopen jaren waren we wel vaker op teams van De Zaanse gestuit, en daarnaast hadden we allemaal wel wat oefenrondjes op hun baan gemaakt. Ook kennen wij het jaarlijkse Zaans Open dat wordt gesponsord door Warsteiner, en als er bier aan te pas komt zijn wij natuurlijk van de partij. Vergeleken met de stralende polder dag in Biddinghuizen was het qua temperatuur nu ineens de helft minder, met een straffe wind die er gelukkig wel voor zorgde dat de dreigende wolken steeds nagenoeg droog waaiden. Onze tegenstanders waren onze Zuiderburen van Olympus, het team dat al twee overwinningen in de knip had. Ons Koningskoppel Gerlof en René bleef ongewijzigd en zij zorgden voor de eerste winstpartij in de dubbels. Helaas verloren Coen en Sijmen hun dubbelpartij, evenals de twee J’s, Jeroen H. en Jan. Tussenstand 2-4 en dus in de min naar de lunch, die overigens prima smaakte. We roken nog volop kansen en na de twee eerste singlepartijen hadden we zelfs een theoretische voorsprong, omdat Gerlof met vijf up en drie te gaan zegevierde, en ook René weer de volle mep binnenhaalde met twee up. Ach, het was maar theorie, omdat Jan al lang en breed bij Niels in het clubhuis zat met een vijf down en vier te gaan. Alles hing dus af van Coen, Jeroen H. en Sijmen. Aan Jeroen lag het niet want ook hij kwam met de winst binnen, twee up. Helaas zorgden nederlagen van Sijmen en Coen ervoor dat de weegschaal weer naar de verkeerde kant doorsloeg. Sijmen met drie down en nog eentje te gaan, voor Coen nog wat korter met vier down en twee te gaan. In totaal dus een nederlaag met 10-8, heel nipt, maar de kampioensaspiraties zijn daarmee wel volledig verdwenen en daarvoor in de plaats deinzen nu ineens degradatiezorgen op. Het Italiaanse buffet na afloop was voortreffelijk, maar zou met een overwinning op zak veel beter hebben gesmaakt. Volgende week tegen Dorhout Mees zullen we het degradatiespook moeten verjagen, gelukkig hebben we nog volle moed om dat te gaan realiseren.