Nadat vorige week onze tegenstanders een bezoek hadden gebracht aan de Waterlandse bleek dat er nog 3 van de 5 teams een kans hadden om het kampioenschap te behalen. Alleen de thuisploeg van de laatste ronde, Harderwold, en de heren van Flevoland waren al uitgeschakeld. De weersvoorspelling was niet echt slecht en Lorenzo had ons allemaal gewaarschuwd dat wij ons serieus moesten voorbereiden!! Wij togen dan ook uiterst gemotiveerd voor de derde keer deze competitie naar de IJsselmeerpolders. De stemming was een beetje voorzichtig optimistisch, maar in ons achterhoofd wisten wij allemaal dat wij het niet helemaal in eigen hand hadden. Het was duidelijk dat wij van Almeerderhout moesten winnen, maar Spaarnwoude had op voorhand een beter “doelsaldo”. Het was vrijwel onmogelijk om dat in te lopen als zij de heren van Flevoland zouden verslaan. Het doel van de dag was duidelijk: wij zouden proberen om met 18-0 te winnen!!! Bij de voorbespreking staken wij elkaar een hart onder de riem en wij beloofden elkaar, zoals wij dat wekelijks doen om verschrikkelijk ons best te doen.

Bij de ochtendsessie speelden Lorenzo en Jan samen. Zij kwamen all square binnen; Paul en Rob wonnen hun partij en Martin en Harry verloren. De tussenstand was dus gelijk: 3-3. Spaarnwoude stond op dat moment al voor met 4-2. Voor ons nog niet het teken om het op te geven, want Flevoland zou ’s middags nog kunnen toeslaan. Na de lunch begon de bewolking langzaam te verdwijnen en prikte de zon af en toe door de wolken. De temperatuur liep enkele graden op, samen met de spanning. In het veld kwamen diverse berichten door: Harry stond 3 down; Lorenzo stond gelijk, het scheen dat Jan 1 up stond;

Rob deed zijn duim omhoog en van Paul was geen tussenstand bekend. Later was Lorenzo 1 down, Jan stond nog steeds 1 up, Paul had inmiddels verloren met 6&5, Rob stond 4up, Harry stond all square en Martin liep ergens buiten het gezichtsveld van de anderen.

Bij terugkomst bleek dat Lorenzo het, zoals hij zelf aangaf, zelf verprutst had en de winst had weggegeven. Jan had de punten gedeeld, Rob had met 4&2 gewonnen (de verplichte hoogtestage in Italië heeft duidelijk zijn vruchten afgeworpen!) en Harry had met 2&1 de punten binnengehaald. De tussenstand was 8-8 en nog steeds geen informatie van en over Martin. Wel was duidelijk dat Spaarnwoude met 13-5 gewonnen had van Flevoland en dat zij de terechte kampioen waren. Het ging dus nu om de tweede plek in de poule. Bij winst of een gelijkspel zouden wij die plek innemen, bij verlies zouden wij derde worden. Bij binnenkomst van Martin bleek dat hij de winst op de laatste hole had verspeeld, maar hij eindigde all square. Aan zijn gezicht en lichaam was af te lezen dat hij werkelijk alles gegeven had. De wedstrijd had hem behoorlijk gesloopt, maar na een paar biertjes was hij voldoende hersteld om zijn verhaal te kunnen doen! En de uiteindelijke score van 9-9 betekende dat wij de tweede plek hadden behaald.

Bij het diner werd de kampioen geëerd, kregen wij voor onze partners (die 5 vrijdagen achter elkaar van ’s ochtends 8 uur tot laat in de avond alleen thuis hadden gezeten!) een doosje heerlijke bonbons en werd de horeca-bediening in het zonnetje gezet. Elk team gaf een korte speech en vervolgens werd Lorenzo door Jan Mens, namens het team, een cadeau aangeboden: een knalgroene riem, die niet alleen prachtig combineert met de favoriete kleding van onze captain, maar die ook schijnt te kunnen bijdragen aan een verminderd cholesterolgehalte.

Mijn conclusie is dat wij op leuke en mooie banen hebben gespeeld, het weer enorm heeft meegezeten. De deelnemers waren heel gezellig, het was een sportieve strijd, maar het belangrijkste blijft toch dat 30 oude knarren 5 vrijdagen lang veel plezier gehad hebben. De inzet voor volgend jaar is dat het team niet gewijzigd wordt, en dat wij voor het kampioenschap gaan! Uiteraard kunnen over de verdere aanpak geen mededelingen gedaan worden.

Als allerlaatste wil ik niet onvermeld laten dat unaniem door alle teams de horeca van de Waterlandse geprezen werd. Ik zeg het met mijn eigen woorden: “Die was van de buitencategorie”! En dat kan mijns inziens niet vaak genoeg gezegd worden. Hulde!!!!

Van uw speciale verslaggever