Ervaringen van de Dames Kampioen

Met lichte tegenzin stond ik zaterdagochtend mijn clubs in de tas te doen. Vrijdagavond de Friday Scramble afgesloten met behoorlijk wat regen en onweer, en de voorspellingen voor het weekend waren evenmin fantastisch. Al op de driving range vielen de eerste druppels. Ik was toch gaan golfen om lekker buiten te zijn? Wellicht speelde in mijn achterhoofd mee, dat het aantal goede rondes dit jaar op 1 hand te tellen waren. Wel had ik ter voorbereiding nog een paar uur doorgebracht op een oefencentrum in Amstelveen en had daar nog wat tips gekregen voor (bunker) spel van mijn buurman op de mat die bezig was zich te qualificeren voor de Challengetour.

De wedstrijdleiding had gezorgd voor een leuke flightindeling en zo ging ik met Petra Hilster en Jolanda van Leeuwen als eerste damesflight de baan in.  Mijn eerste slag kwam in de bunker, maar met de tips in mijn achterhoofd kwam ik voor mijn doen goed uit de bunker. De regen viel mee, het onweer bleef uit,  evenals dure missers en zodoende speelde ik een goede ronde: 85 strokes en Jolanda noteerde een mooie 91. Wat zou het waard zijn? Na de eerste ronde stonden wij 1 en 2 gevolgd door Marjolijne Lubbers en Chantall Lim- A –Po met 93.

Voor de zondag was een hoop wind voorspeld, wat golf een stuk spannender maakt. De finaleronde speelde ik met Jolanda en Marjolijne. Voor mezelf had ik een target van 90 strokes gezet. De eerste 6 holes lag ik op schema, op hole 7 deed mijn driver niet wat ik verwachtte, was dit de wind of kwam mijn oude fout terug? Mijn drive op hole 9 voorspelde niet veel goeds. Jolanda en ik hadden beiden 45 strokes en Marjolijne had 1 stroke goed gemaakt op ons met 44. De dames maakten niet alleen jacht op mij, ook onderling was er strijd om de 2^e plaats. Alles werd uit de kast gehaald: op hole 10 vond Jolanda haar bal na de 2^e slag terug links een kleine 5 cm van de sloot kant. Ze wilde de bal spelen. Had ze een wetsuit onder haar golfkleding aan of wat ze van plan? Je kon echt niet achter de bal staan. Nee hoor, ze haalde haar club voor linkshandigen uit haar tas en speelde de bal zeer mooi richting green.

Op hole 12 had ik een drive van wel 15 meter, gelukkig maakte ik toch nog een bogey, maar het werd tijd voor verandering, het gepruts met mijn driver had me inmiddels 4 slagen gekost. Vanaf hole 13 pakte ik mijn houten 3 die wel rechtdoor en ver wilde. Adem in , adem uit en nu nog hole 18 goed doorkomen, iets wat je makkelijker zegt dan doet. Het lukte!

Door COVID 19 was er geen prijsuitreiking, begrijpelijk want waar laat je iedereen met 1,5 meter afstand, maar het geeft toch een apart gevoel.

Vanaf deze plaats felicitaties aan Serwin en Dirk, dank je wel Albert en Lucy voor jullie belangstelling in de baan, Ans en Yrma voor de wedstrijdleiding en uiteraard dank aan alle deelnemers! Want zonder deelnemers (met of zonder kans) geen kampioenen!

Astrid

Wat heeft de senioren kampioen ervaren?

Allereerst wil ik graag de dames bedanken die dit kampioenschap weer hebben georganiseerd. Yrma  van Ballegooij en Ans Claessen  bedankt voor al jullie inspanningen en ik denk dat ik namens alle deelnemers spreek.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                  

Zaterdag 29 aug.  De baan lag erg goed bij, maar deze was natuurlijk erg zacht vanwege de vele regen die ook vrijdag weer was gevallen. Weinig rol, maar greens die konden worden aangevallen. Ik zat samen met Guus Vlieger en Harry Groenemeijer in de 3^e flight (09.20 uur).  Toen wij op hole 1 konden afslaan was het nog droog, maar dit duurde niet erg lang. Het regende geregeld en het werd voor Guus en mij en vele anderen met ons, een moeizaam rondje.  Harry speelde het meest constant van ons drieën en liep netjes zijn handicap. Achteraf zou blijken dat dit knap was, want ik denk dat bij de senioren niemand dat hem nadeed. Als ik het mij goed herinner eindigde Harry met 95, Guus met 104 en mijn persoontje met 89 slagen de ronde.                                                                                           
 Terug in het clubhuis was mijn verbazing groot dat ik met een score van 89 (handicap 9,3) nog meedeed  voor de prijzen. Peter Sijm kwam met 85 slagen binnen als nummer 1 (begon met 2 birdies en 2 parren!)wat zeer goed was gezien de omstandigheden.  Kris van Tienen kwam met  89 slagen binnen als 2e .   Dus ik was toch nog  gedeeld 2^e!?    Onbegrijpelijk, maar zoals het verleden laat zien; de scores zijn vaak laag op het stokeplay kampioenschap.

Zondag 30 aug.    De laatste flight op zondag (zo gaat dat) 12.30 uur, samen met Peter en Kris. Een aantal flights voor ons vertrok nog in de regen, maar wij hadden geluk en hielden het droog.

 Vier slagen achter op Peter voor Kris en mij. Het was dus zaak om hier zo snel mogelijk iets vanaf te snoepen. Op hole 1 liet Peter meteen een slag liggen en waren het er nog 3. Op hole 3 sloeg Peter rechts in de waterhindernis met zijn afslag,  en dit koste hem 2 slagen. Toen was de achterstand nog maar 1 slag. Kris moest op hole 2 twee keer afslaan, wat voor hem het begin was van een zeer moeizame eerste 9.   Dit betekende  dat Peter en ik in een soort matchplay- situatie terecht kwamen. Op hole 7 maakte Peter een bogie en speelde ik par. Stand gelijk!  Op hole 17 stond het weer gelijk nadat ik even 2 slagen voor had gestaan, welke op 16 weer werden weggegeven. Hole 17 allebei bogie.  Op naar de laatste beslissende hole.  Peter sloeg zij drive rechts in de fairway (moest dus bomen ontwijken met zijn 2^e slag), mijn drive belande helemaal links in de fairway en we wisten niet of deze out of bounds was. Dus nogmaals afslaan. Wederom helemaal naar links en deze was zeker out of bounds. Nogmaals afslaan voor 5!!!!  Gelukkig, mijn 1^ste bal lag er nog, maar ook zeer lastig 2^e schot (houten 5)!   Peter sloeg zijn 2^e bal boven in de boom over de sloot op rechts en de bal eindigde net rechts van het pad over de sloot. Hierdoor was voor hem de afstand naar de green ongeveer  180 mtr.  Mijn bal eindigde over de sloot midden in de fairway op 150mtr van de vlag. Derde bal Peter op de fairway van 9, die van mijn links 1 mtr naast de green pinhigh. Resultaat; Peter dubbel bogey en een par voor mij. Winnaar met 2 slagen verschil met een score van 86
 Kris liet zien waarom hij dit kampioenschap al 2 keer eerder  had  gewonnen en speelde de 2^e 9 weer als vanouds.

Een strokeplay kampioenschap met twee gezichten qua weer en qua spel.

Dirk van der Zouwen

De Heren Strokeplay Kampioen geeft zijn verhaal

Het moment was daar: De Strokeplay kampioenschappen. Toch wel het koningsnummer van alle wedstrijden!

Waar ik persoonlijk zelf meer heb met matchplay, is dit toch wel echt de wedstrijd van het jaar (zeker na dit evenement).

Al een paar weken (ok misschien maanden) veel aan het trainen om toch een keer stabiel te willen presteren over 3 rondjes. De voorgaande edities waren toch te wisselvallig.
Met de vorm zat het wel goed vond ik zelf, maar wedstrijdspanning etc valt nagenoeg niet te trainen. Dat komt pas als je echt in de wedstrijd zit.

Met Rado en Natha als flightgenoten voor de zaterdag beloofde dit een leuke dag te worden. Wij drie ‘kleintjes’ gingen relaxed door de baan en de stemming zat er goed in. Toch hier en daar een voorzichtig begin waarbij de toch altijd gevreesde hole 6 voor heel veel spelers een obstakel vormt. Staand op de Tee kwamen flashbacks van vorig jaar heel even terug (een 11, 9 en 12). Dus stonden we heel voorzichtig met een ijzer in onze hand. Zeker op dag 1 heb je daar nog niets gewonnen maar alles te verliezen, en met het doel om stabiel te spelen was dit dus noodzakelijk. Helaas ging het ook nu met slag 3 naar de green weer mis (water) en kon er een 7 genoteerd worden. Waar het vorig jaar helemaal weg was na die hole kwam nu juist een ander gevoel binnen. Het maakt immers niet uit hoe goed je wilt spelen, maar als je teveel wilt dan komt het spel er uiteindelijk minder goed uit. En dus gingen we door met de gedachte om te proberen om lekker te genieten en gewoon te proberen te golfen. En dat ging na hole 6 ook echt gebeuren. Met stabiel spel en vooral een goede putter die er zeer veel zin in had werd de basis gelegd voor een rondje 74 en 75. Uiteraard een zeer goede score maar wetende dat we met ons team (heren 1) een paar zeer goede spelers hebben wist ik niet wat het zou betekenen. Jordy en Joop zijn vaak heel goed in vorm op dit soort momenten en Jesse en Alexander zijn ook gevaarlijk met hun afstand en degelijkheid.

Toen iedereen binnenkwam hoorde ik dat ik toch wel een mooie voorsprong had voor de finale ronde. Minimaal 9 slagen op 4 man die flink aan de bak moesten.

Toen kwam zondag. Veel slaap zat er niet bij want ik was opgetogen en toch ook heel erg blij. Het zal toch niet gebeuren dat ik zo’n voorsprong weg zou geven!?
Ik dacht er niet echt aan maar toch spookt het soms door je hoofd. En aan de grapjes die onderling of in onze groepsapp voorbij komen ontkom je niet aan.

Vooraf dacht ik: we gaan er gewoon een lekker rondje van maken en dan moet het wel goedkomen. Met Jordy en Jesse samen in 1 flight beloofde het een spannend rondje te worden. Het weer was best pittig met behoorlijk veel wind dus echt goede scores konden we niet verwachten.

Staand op de eerste tee ging het allemaal soepel. Par, birdie is heel goed.
Helaas op hole 3 maakte ik een foutje waarbij ineens het tellen/aftellen begon.
Ineens kwam het mentale aspect van golf binnen. Spelen ging ineens heel zwaar en alle nummers kwamen omhoog in me hoofd. Was het nodig? Nee absoluut niet, maar als je heel heel heel graag wilt dan hou je dat niet tegen.
Op de turn wist ik dat er op zich nog een voorsprong had, al was die wel wat minder geworden. Proberen om zelf goed te spelen ging voor mij helaas niet echt meer en alle doemscenario’s kwamen binnen. Nerveus zijn bleef hangen en vooral vragen wat de anderen voor ons hadden gedaan (Joop en Bas waren bezig aan toch wel een goed rondje) werd alleen maar belangrijker haha.
Eenmaal aangekomen bij hole 17 kon het eerste lachje dan eindelijk eraf. De voorsprong was nog genoeg en hole 18 kon, nadat ik het nog even spannend maakte met slag 2, eindelijk rustig worden uitgespeeld.

De echte glimlach kwam daarna opzetten en die ben ik de rest van de dag niet meer verloren. Het is gelukt!

Heel erg bevredigend als je veel traint en er dan zo beloond voor wordt. Dus bij deze: maak je trainings uren, maar geniet er vooral van.

Helaas nog geen uitreiking, dus we moeten nog even wachten tot een goed moment. Maar via deze weg zou ik graag een aantal mensen willen bedanken:

Yrma en Ans weer hartelijk danken voor de organisatie. Zoals elk jaar weer prima gedaan.

Daniel Jung: ook al luister ik niet altijd en weet ik dat je gelijk hebt, super bedankt voor je tijd en energie die je in ons stopt. Als het fout gaat ben jij natuurlijk de schuldige maar nu ik gewonnen heb krijg jij ook zeker de credits.

Edgar Snoijink: Super bedankt voor alle keren dat we samen de baan in zijn gegaan of wezen trainen. Het waren aardig wat momenten 😉.
Gezelschap is altijd veel leuker dan alleen spelen dus erg bedankt daarvoor

En als laatste Heren 1/36
Helaas geen competitie dit jaar maar ik denk dat we toch veel samen proberen te spelen/trainen. De onderlinge ‘strijd’ tijdens dit soort wedstrijden en in de ladder maakt dit alles erg leuk en bijzonder. Bedankt daarvoor!

Hopelijk doet iedereen volgend jaar weer mee en een ieder die afwezig was dit jaar daag ik nu al uit voor volgend jaar.
Tot dan!