Al weer zo’n traditionele Waterlandse golfwedstrijd, de Champagnecup, al moest de hieraan gekoppelde Nieuwjaarsreceptie er dit keer aan geloven door de strenge lockdown waarmee we te maken hebben. Vorig jaar in maart kregen we een intelligente lockdown voor de kiezen, nu hebben we te kampen met een veel hardere, maar ook dommere versie. Het enige voordeel dat ik kan bedenken is dat we bij de start van de slimme versie onze stokken eerst een poosje in de tas moesten houden, terwijl we nu gewoon door mogen slaan, ook al is dat maar met maximaal tweeballen in de baan en over maximaal negen holes.

Tja, en als Waterlanders mogen golfen en er geldt geen organisatieverbod, dan proberen we toch zoveel als mogelijk onze wedstrijden te organiseren zoals die op onze kalender staan. Binnen in ons Clubhuis kennen we een horecaverbod, maar als je een klein beetje inventief bent kun je er buiten best wel wat van maken. Mooi voorbeeld was de snertwedstrijd die door de deelnemende Waterlanders als uitermate positief werd ervaren. Nou, dan moest de Nieuwjaarswedstrijd toch ook een feestelijk tintje kunnen hebben en als we de reacties mogen geloven is dat prima gelukt. Het aantal inschrijvingen oversteeg al snel de verwachtingen en gelukkig konden we in overleg met de demissionaire exploitante het voor elkaar krijgen dat we mochten starten vanaf de holes 1 en 10. Inclusief onze voorzitter Albert en het cateraarskoppel Fred & Sijmen hadden we maar liefst 46 leden bij elkaar, en toch iedereen netjes op anderhalve meter en met niet meer dan tweeballen tegelijk in de baan.

De wedstrijdstrijdvorm was een simpele stableford, en ondanks dat we tegenwoordig al een nieuw handicap op onze NGF-pas hebben staan, was het oude handicap nog steeds van kracht. Enige verrassende aan de wedstrijd was de blinde maat waaraan je werd gekoppeld. Rond de wedstrijd waren er echter nog wel wat meer verrassingen, zo was de schuilhut op het kruispunt van de holes 3, 4, 11 en 16 omgetoverd in een sterrenrestaurant, waar de deelnemers bij de eerste doorgang verrast werden met een glaasje champagne en een gevuld eitje. De schuilhut heeft het voordeel dat je die tweemaal passeert, zowel in de lus over de eerste negen als over de tweede negen. Bij die tweede doorgang was er voor iedere deelnemer een heerlijk broodje zuurkool/worst met mosterd en een glas dampende glühwein. Alles van topkwaliteit doordat het bereid was door het horecateam van Suus. Iedere flight had steeds een korte pauze van tien minuten, voordat de volgende flight langs kwam en je dus weer door moest. Jammer dat die tien minuten veel te kort waren voor de aanwezige voorzitter Albert om daar zijn Nieuwjaarsspeech te kunnen houden, ongetwijfeld had dit te maken met het feit dat ‘good old’ Henk Bleeker in de voorbereiding had mee geschreven aan die speech.

Ook het handje schudden of de driedubbele klapzoen moest achterweg blijven en worden beperkt tot het ellebogenwerk of een boxje. Een paar deelnemers moesten de alcoholische versnaperingen voorbij laten gaan omdat ze meedoen met het ‘dry januari’ fenomeen. Een deelneemster, we noemen geen namen hè Jolanda van Leeuwen, wist de schuilhut zelfs helemaal te negeren, omdat ze op onze tweede hole haar kar de sloot in reed. Haar ‘dry januari’ gevoel viel daarmee al meteen in het water en volgens de laatste berichten ligt haar tas nog te drogen en zit er nog steeds een verdacht luchtje aan.

No scores waren er ook van Hans van Druten, Jeanette Bergmeijer, Dick Hollander en Ben Heesen, maar waarschijnlijk zijn die gewoon vergeten hun kaarten in te leveren. Van de wel ingeleverde kaarten werden maten ‘in the blind’ gekoppeld, waarna we het volgende  eindresultaat zien met daarbij de winnaars van de Champagnecup, Dirk van der Zouwen en Chris Pocerattu. Als er een poedelprijs zou worden uitgereikt dan zou deze vast voor de ongelukkige Jolanda zijn. Bij de scores moet wel rekening worden gehouden met de scores en de uitholeregels die voor onze wintergreens gelden, want onze Vorst wilde zich op deze dag ook niet onbetuigd laten.